გიორგი გოთონელია

წიგნში აღწერილია ბიჭის, სახელად გიორგის, თავგადასავალი, რომელმაც დაკარგული სიტყვების ლექსიკონში იმოგზაურა და გაუჩინარებული მამის საძებნელად წავიდა. წიგნის სათაურიც მიანიშნებს მომხდარი ამბის შესახებ.

 

 წიგნის ავტორი დიანა ანფიმიადია, რომელიც განიხილავს რამდენიმე თემას. კითხულობ წიგნს და ფიქრობ მეგობრობაზე, ოჯახურ ურთიერთობებზე.

 

 ავტორმა ამ წიგნში წარმოაჩინა ენის პრობლემა, ის, თუ როგორ  იკარგება სიტყვები. ეს ხომ  21-ე საუკუნის პრობლემაცაა. ჩვენს საუბარში ჩნდება ბარბარიზმები. ჩემი აზრით, ავტორმა ამ პრობლემის გადაჭრის გზაზეც მიგვანიშნა, რადგან ეს გზაც არსებობს…. აი, მაგალითად, გადაჭრის გზად მივიჩნევ იმასაც, რომ ყველამ ვწეროთ და ვისაუბროთ ქართულად.

 

 ფრაზა, რომელმაც  ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა და რომელიც მომეწონა, იყო: ,,დავიწყების  ავადმყოფობამ, რომელიც ჯერ სულ მარტივად,რამდენიმე სიტყვით შეგვეყარა, მერე კი ყველა სიტყვა შეგვიცვალა, დაგვავიწყა ენა, რომელზეც ვლაპარაკობდით, მერე ქვეყანა დაგვავიწყა, სადაც ვცხოვრობდით, ბოლოს კი საკუთარი თავი”. ჩემი აზრით, აქ საქართველოზეა ლაპარაკი, სწორედაც რომ ჩვენს ქვეყანაში ბევრს დავიწყების ავადმყოფობა ჭირს….  

 

 

   ძალიან მომეწონა გიორგის ბაბუა… წიგნში გადმოცემული ამბებით შემიძლია წარმოვიდგინო ბიჭის და ბაბუის  ურთიერთობა, ისიც,  თუ როგორი კეთილი, ალალი და თბილი თვალებით უყურებდა ბიჭს.

 

ჩემთვის ყველაზე გამორჩეული ეპიზოდი აღმოჩნდა, როდესაც ხე ბიჭს გამოელაპარაკა, მეგონა, გიოს ყველა კითხვას გაეცემოდა პასუხი, მაგრამ არ მოველოდი იმას, რომ ავტორი ამდენ საფიქრალს, კითხვებს დაგვიტოვებდა ჩვენ, მკითხველს. ჩემი აზრით,  მწერალმა ეს განზრახ გააკეთა, რათა ამ კითხვების პასუხი ჩვენ თავადვე ვეძებოთ. რაც შეეხება ისეთ მომენტს, რომელიც არ მომეწონა, ასეთი ძირითადად არაფერი ყოფილა, მაგრამ გული დამწყდა იმაზე, რომ ,,დაკარგულ სიტყვათა ტყეში” ბიჭი გალაკტიონის სახლში არ შესულა.

 

 

,,დაკარგული სიტყვების ლექსიკონი“ ძალიან მომეწონა და ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა, წაკითხულმა ბევრ რამეზე დამაფიქრა, დამაფიქრა იმაზე, თუ როგორ ვიყენებდი წარსულში სიტყვებს და როგორ გამოვიყენებ მომავალში ახლა იმ ყველაფერს, რაც წავიკითხე.